لودگی
به معنای مسخرگی، بددهنی و فحاشی نیز به کار می رود. شخص لوده کسی است که برای لذت خود و دیگران دست به کارهای جلف و بیهوده می زند.
(دهخدا – واژه لوده).
تفاوت لودگی با طنز
شوخ طبعی و مزاح همراه با هنر و ادب بروز میکند و لطمه‌ای به شخصیت گوینده و شنونده وارد نمی‌سازد. اما لودگی نوعی خل بازی و نمایش یا گفتار مضحک است که هیچ تعمقی در آن وجود ندارد. لودگی برخلاف طنز، مخاطب را به فکر فرو نبرده و راه و چاه را به او نشان نمیدهد.
بحث ما در مورد لودگی در نمایش‌ها و سینما یا لودگی مشمئز کننده‌ای که امروزه فضای مجازی را آلوده کرده نیست. مسئله امروز ما لودگی در خانواده و اجتماع است.
لودگی خوب یا بد؟
لودگی در رسانه کار سخیفی است اما در خانواده و جمع دوستانه چندان هم بد نیست. مگر اینکه از چهارچوب های اخلاقی گذر کند. لودگی در جمعهای خودمانی صریح و واضح است و بر خلاف طنز حرفه‌ای لایه و منظوری ندارد. اینگونه لودگی ها فقط به منظور خوشگذرانی و خنده به کار گرفته میشود. اما لودگی بیجا، نوعی پافشاری افراطی برای خنداندن دیگران است. این نوع خنداندن معمولا از مایه خلاقیت بی بهره است و به صورت غیر هنرمندانه نمایش داده میشود.
لوده معمولا گروه، اشخاصی یا فرهنگ یا ارزشی فدای خندان گروهی دیگر میکند. لوده ها به تنها چیزی که فکر میکنند تفریح و جلب توجه است.
لوده ها معمولا سعی میکنند یک موضوع را کش دار کنند. آنها موضوعی که در چند کلمه بیان میشود و دیگران را میخنداند، چندین بار تکرار کرده و بازگو میکنند.
ثبت ديدگاه