ای کاش هیچوقت نگوییم “ای کاش”
کاش این طور نمیشد. کاش اوضاع کمی بهتر بود. کاش آن کار را انجام میدادم. کاش برای فلان موضوع دقت بیشتری به خرج میدادم. کاش آن حرف را نمیزدم! کاش بهتر زندگی میکردم! کاش… .
این “کاش‌ها”ی بی‌ثمر یکی از تکراری ترین پژواکهای ذهن ماست. “کاش” کلمه آزار دهنده ایست که مدام در طول زندگی ما را مورد رنجش، خشم و غم قرار میدهد. کلمه‌‌ی “ای کاش” یاد آور دردها، رنج‌ها و ناکامی هاست.
اشکال کار کجاست؟ آیا ما آدمهای بی دست و پا و کند ذهنی هستیم؟ پاسخ این سوال صراحتا و یقینا خیر است. ما فقط آدمهایی هستیم که میبیند، میشنود، انجام میدهد و تجربه کسب می‌کند. اگر واقع بینانه به زندگی و عملکرد شخصی بشر نگاه کنیم در می‌یابیم این حقیقت زندگی است. ما هرگز اصراری برای بد بیاری یا بد شانس بودن نداریم و به استقبال آن نمیرویم اما این اشتباهات و بد بیاری های ناخواسته جزئی جدا نشدنی از روند زندگی هستند.
ازین پس به جای کلمه بدشانسی از لغت تجربه استفاده خواهیم کرد و ای کاش های زندگیمان دریچه‌ای به سوی آینده خواهیم گشود.
ازین پس تمام تلاش و همت خود را به کار میگیریم که “ای کاش” تکیه کلام هر روزه مان در آینده نباشد.
“سیصد و شصت و پنج پله موفقیت ”
شاید مطالب زیر را بپسندید:
اعتیاد به گوشی| قاب کوچک شرِّ بزرگ!
پرخوری|اعتیاد|سید حسین سیدزاده
آخرین نظرات: