نوزادی را در آغوش میکشی و به آسمان پرتاب میکنی.

تا زمانی که به آغوشت باز گردد از دیدن لبخندش دلت قنچ میرود.

اما شاید باور نکنی بزرگ شدنش فقط به اندازه همین بازی کوتاه عاشقانه طول می‌کشد.

این بچه‌ها، تند قد میکشند. تا به خودت بیایی هم قد ما میشوند حتی شاید کمی بلند تر!

با همان سرعتی که روزگار رست ما را میکشد نیرومند میشوند، از ما قوی تر، چالاک تر، با شهامت تر…

خیلی زود به اندازه ما درک می‌کنند، می‌فهمند و تحلیل می‌کنند، شاید حتی بهتر و عمیق تر.

آنها از ما باهوش تر و خلاق تر میشوند و از یکجایی اگر تجربه‌های تلخ و شیرین به فریاد مان نرسد آنها در نهایت  از ما بزرگتر میشوند.

حرفهای من با فرزندم|سید حسین سیدزاده